Toen maandagavond het nieuws binnen kwam van de Notre Dame in vuur en vlam werd ik totaal verrast door mijn reactie. Het deed pijn om de kathedraal te zien branden. Nooit had ik verwacht dat de Notre Dame van Parijs voor mij iets betekende. Ik ben er op schoolreis ooit eens bij geweest en tijdens de talrijke lessen kunstgeschiedenis in mijn opleidingen kwam het gotische gebouw elke keer opnieuw naar voor. Ik weet dat het toen wel indruk op me naliet, vooral de monsterachtige waterspuwers die het water zodanig begeleiden dat het niet langs de gevels naar beneden sijpelt. Gemaakt, oorspronkelijk in de middeleeuwen door ambachtslieden.
Maar dat ik een diepere connectie had met de kathedraal dat werd me pas duidelijk door het vuur! Tegelijk met de vernieling brengt vuur samenhorigheid met zich mee. De gezangen rond de Notre Dame werkten zalvend op mijn geraakte ziel. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik iets voel voor de kathedraal??? De vraag houdt me al de hele week bezig. Ook de kritiek van mensen over het gigantische bedrag dat onmiddellijk bijeen komt voor de herstellingswerken raakt me. Er is inderdaad leed van een ander niveau waar iets mag en kan aan gedaan worden, maar hier in deze kathedraal zit zoveel energie. Dit is een plek waar ontelbaar veel mensen eeuwen lang tot op de dag van vandaag hebben aan gewerkt of naar toe komen! De energie van architecten, bouwheren, schilders, beeldhouwers, meubelmakers, ambachtslieden, geestelijken, gelovigen, toeschouwers, kunstliefhebbers, toeristen, brandweerlui... Mensen komen er vanuit verschillende beweegredenen naar toe, om te bewonderen of om te bidden, te vieren, verdriet te tonen... Dit maakt dat deze plek vol geschiedenis, verhalen en creativiteit zit. En dat is de reden waarom het mij raakt.
Ik ben oprecht blij dat er budget is om creativiteit hier opnieuw een kans te geven. Want kunst is een manier om bij mensen iets teweeg te brengen, zelfs te transformeren! Dus leve de Notre Dame van Parijs en vooral leve onze creativiteit!
Our Lady. Our friend. All the prayers you held! The hopes and dreams of untold millions. Mothers. Lovers. Fathers. Children. All the secrets. The tears and the sorrow. All delivered today in fire.
They say you are just a building, but aren’t we all.
Destruction. Rebirth. Water and flame. The loss and the reconstruction. The hope and the despair.
And this poor human heart, trying to make sense of it all.
We stand on sacred ground today. Perhaps even more sacred
than yesterday’s ground.
"Jeff Foster"