De narcis helpt me!
Bijgewerkt op: 1 mrt. 2022
Ooit had ik een hekel aan narcissen. Die haat ontstond ruim 20 jaar geleden tijdens mijn opname in de psychiatrie te Ieper. Het was lente, mijn leven één puinhoop. Terwijl ik mezelf volledig kwijt was bloeiden de narcissen daar rijkelijk rond me. Ik haatte elke bloem en kon ze ook niet aankijken. Net zoals ik mezelf niet kon aankijken.
Onze tuinman stak 5 jaar geleden een heleboel narcis knollen onder de grond bij de wilgen langs de oprit. Ze doen me elke keer herinneren aan die donkere tijd. Nu ze al enkele jaren trouw verschijnen, als een van de eerste bloemen na de winter, voel ik dat ik ze stilletjes aan heel mooi begin te vinden. Het is het allereerste jaar dat ik er pluk en in een vaasje steek. Ik zocht in de voorbije herfst zelfs naar enkele nieuwe soorten die me qua kleur meer aanspreken. Nooit gedacht dat ik dat zou doen. En komende herfst steek ik er zeker nog meer weg en laat ik me door hen verrassen in de lente. De narcissen zijn nu een symbool dat de natuur me helpt. Hoe lang en koud de winter ook is, ze verschijnen met al hun kleur om het tij traag te doen keren.
Wil je meer te weten komen over mijn donkere periode en hoe het effect heeft gehad op het ontstaan van Terre-Pure. Lees dan zeker mijn boekje !
De vaasjes op de foto's kunnen gemaakt worden tijdens de workshop vaasvormen.