Ooit had ik een hekel aan narcissen. Die haat ontstond ruim 20 jaar geleden tijdens mijn depressie. Het was winter, mijn leven één puinhoop. Terwijl ik mezelf volledig kwijt was bloeiden de narcissen daar rijkelijk rond me. Ik haatte elke bloem en kon ze ook niet aankijken. Net zoals ik mezelf niet kon aankijken.
5 jaar geleden stak onze tuinman een heleboel narcis knollen onder de grond bij de wilgen langs de oprit. Ik was niet onmiddellijk fan. Ze doen me herinneren aan die donkere tijd. Nu ze al enkele jaren trouw verschijnen, als een van de eerste bloemen na de winter, voel ik dat ik ze stilletjes aan heel mooi begin te vinden.
De narcissen zijn nu een symbool dat de natuur me helpt. Hoe lang en koud de winter ook is, ze verschijnen met al hun kleur om het tij traag te doen keren.
Elk jaar opnieuw die gele zekerheid, die enorme schittering in de grijze kille winterdagen. Maar weinig zaken kunnen zo tot me door dringen als de straling van een bloem. Elke winter opnieuw verrast en diep geraakt door hun aanwezigheid.
Komt het door hun kwetsbaarheid? Zo teer en toch verschijnen ze in vaak pittige weersomstandigheden als trompetjes heel opzichtig in fanfare, ze vieren gewoon feest. In deze kilte zo stralen, zo ten volle schijnen. Het kan! Het kan als alles lastig en moeilijk is, dat je dan toch mag schijnen. In al je kwetsbaarheid mag je er zijn. Het mag met heel veel GEEL.
Laat ons opzichtig stralen vanuit onze kwetsbaarheid. Iedereen mag mee de fanfare vervoegen. Vier je mee?
Ben je. nog niet in deze fase? Is het voor jou nog steeds donker en somber? Geloof me de kracht van deze gele narcis zal je ooit intens raken. Dit jaar niet? Dan misschien volgend jaar. Ze zijn trouw en verwilderen en vermeerderen. Ze geven niet op.
Wens je deze gele schittering hier te bewonderen? Boek dan nog snel je winterworkshop. Met een beetje geluk halen ze nog net de lente. Maar het feest gaat hier verder, van de narcissen naar te lila tulpen. Dus boek er ook gewoon de lenteworkshop bij.
Vier je leven.
תגובות