De zomer is er, stralend weer, de vakantie is ingezet. (voor de schoolgaande jeugd toch al). Ik blijf naarstig aan de slag. Ervan genietend maar toch... de tuin roept me na een werkdag even naar buiten, ik loop door de ondertussen hoog uitgegroeide grassen, ik verdwijn er in en geniet... wat is het zalig. Onvoorstelbaar wat er gebeurt als je het gras niet meer maait. Wonderbaarlijk hoeveel verschillende soorten gras er opduiken... Gisteren nog kreeg ik de vraag hoe we dat bekomen? Welke aangeplante soorten het zijn? Hun verbazing is groot als ze vernemen dat we er werkelijk niets voor moeten doen.
Onze tuin is echt een weerspiegeling van hoe wij het graag zien. Wild, niet aangeplant en gemaakt, maar heel spontaan. Het gras in ons recent aangeplant mini boomgaardje is wat korter, omdat de schapen er in de winter grazen. Hier duiken nu enkele mooie bloemen op.
Zomaar overgewaaid, vinden ze hier hun plekje en geven ze al wat ze in zich hebben.
Ik zou meer als mijn tuin willen zijn. Vaker eens niets kunnen doen en het laten gebeuren. Ik ben er van overtuigd dat het me verrassend veel zou brengen, nieuwe wendingen, nieuwe ontmoetingen die zomaar overwaaien... die ik nu tegen hou met mijn overmatig plannen en volzetten van mijn agenda. Het is verslavend om te werken als je het doet vanuit hart en ziel maar toch zou ik graag minder planmatig durven werken. Ik hou jullie op de hoogte!