Het delen van mijn verdriet blijft een tweestrijd. Enerzijds vind ik het belangrijk dat het niet altijd rozengeur en maneschijn moet zijn die op sociale media komt, anderzijds wil ik niet overkomen als een slachtoffer of medelijden oproepen, het gaat om het bestaansrecht van verdriet op te eisen.
Hoeveel mensen raken niet gedemotiveerd, depressief bij het scrollen door de perfecte wereld van Instagram en Facebook?
Het is gewoon niet de realiteit. Terre-Pure staat voor zuiverheid, de werkelijkheid in al zijn imperfectie, zowel in de creaties als in het leven.
Veiliger is om niets te posten. Ook voor mij. Maar soms moet je je nek uit steken. Eventjes, en dan duik ik weer weg onder mooie foto’s en beelden omdat het ook mijn gekwetste ziel heelt.
Dus ik zal waken over een balans die zowel vreugde als verdriet er laat zijn.
Speciaal vandaag (23 juni 24) weer een moeilijke dag voor mezelf. Exact 6 maanden uit elkaar, exact 2 maanden officieel gescheiden. Nog steeds kan ik het niet geloven en loop ik hier met verbazing rond.
Als ik in de spiegel kijk herken ik zelfs mezelf niet meer, 10 kg lichter een schim kijkt me aan. Wie ben ik nog na Dirk en Els?
Mezelf vanuit de modder (klei) terug bijeen boetseren.
Comments