Breekbaar

Soms raak ik ontmoedigd door het proces van klei tot serviesgoed. Ontmoedigd door de barsten die wel eens durven ontstaan tijdens het droog- of bakproces. Bij het manipuleren van plastische klei tot steengoed komt een grote portie "voeling met de klei" wel van pas. Het is moeilijk onder woorden te brengen...voor iedere handeling is er een moment waarop de klei ideaal is om een bepaalde beweging te maken... Elke workshop doe ik mijn uiterste best om het zo goed mogelijk te uit te leggen. Na het vormgeven droogt alles soms weken lang op het rek. De kurkdroge fragiele stukken plaats ik met een overdosis aan voorzichtigheid in de oven...

Bij het legen van een oven merk ik altijd wel ergens barsten op... telkens weer, zonder uitzondering voel ik dan teleurstelling. Pijnlijk voelend dat de onverbiddelijkheid van het proces weer toe slaat. Kennis, voeling en ervaring komen van pas en doen me groeien in mijn ambacht. Maar er blijft die portie onhandigheid, dat tikkeltje gehaast zijn,.. ja dat pure menselijke kantje die elke keer opnieuw botst tegen de drang naar perfectie die niet te halen is. De breekbaarheid blijft zich tonen, stook na stook... en na al die jaren...eerlijk...ik kan er nog steeds niet mee om.

Met momenten kan ik het niet aan om de confrontatie met de barst en de persoon die de barst zal moeten onder ogen zien aan te gaan. Er zijn voor mij twee ontsnappingsroutes om de pijn bij de ander weg te nemen.

Bij de eerste vluchtroute maak ik stiekem de stukken opnieuw, en dan voel ik me tijdens het maken rot, omdat ik heel goed besef dat ik de eerlijke hardheid van het proces niet deel met de ander. Dat ik verkies om het mooie, onbezorgde perfecte plaatje te presenteren. Of als ik in de glazuurstook dan toch kommetjes iets te dicht tegen de wand van de oven heb geplaatst waardoor ze zijn blijven plakken en er een stuk uit de schaaltjes is en mijn ovenwand... dan vervloek ik mezelf... vervloek ik het ambacht en hoopte ik dat ik fotograaf was geworden. Dat ik kommetjes net zoals de foto met enkele muisklikken kon herstellen tot het perfecte gewenste resultaat. Niemand die het hoeft te weten.

De tweede vluchtroute om het ideaal beeld te bereiken is niet zelf de stukken opnieuw te maken maar te zeggen: "Je mag je kommetje opnieuw maken tijdens een volgende sessie." Met de diep gewortelde overtuiging dat klant koning is, lijkt dit de oplossing voor alle leed hier bij barsten en kleine ongelukken. Ook voor mijn gemoedsrust is dit vaak de beste oplossing.

MAAR eerlijk het proces in al zijn facetten in de ogen durven kijken... is aanvaarden wat er uit de oven komt zoals het is. Hier kiezen we samen voor de weg van eerlijk zijn. Dit kan voor jullie lijken alsof ik hier mijn verantwoordelijkheid ontloop, maar ik kan jullie zeggen dat ook voor mij deze weg de moeilijkste is. Al te vaak kies ik voor een vluchtroute.

Niets is perfect, niets is onbreekbaar, niets is blijvend, niets is puur geluk,... ik ben niet perfect in mijn ambacht, ik ben even breekbaar als de breekbaarheid die ook in jezelf schuilt.

De mislukking of barst is die ontmoeting met onze kwetsbaarheid. Mag die er zijn?

#breekbaar #mislukken #ambacht #kwetsbaar #vluchten #aanvaarden #levenzoalshetis #klei