In één klap geen inschrijvingen meer. In één klap geen inkomen meer. Vrijdag de dertiende werd ik figuurlijk knock-out geslagen. Paniek vulde mijn hele lichaam. Versteend en met kwetsuren net als de beeldjes die ik nog uit de laatste stook haalde.
WEEK 1. Ik bedacht een oplossing waarbij ik mijn inkomen niet kwijt zou raken en de mensen toch keramiek in de plaats zouden krijgen... maar de reacties waren duidelijk: "Wij kozen voor een workshop en willen geen keramiek!" Enerzijds is dit een mooi compliment en geeft het aan welke meerwaarde mensen schenken aan het zelf maken! Maar in mijn paniek had ik daar geen boodschap aan en een tweede knock-outgevoel volgde. Mijn grootste angst om opnieuw zonder inkomen te vallen kon ik niet tegen houden. (is "opnieuw" niet duidelijk, dan kan je het blogje rond het Terre-Pure verhaal eens lezen).
WEEK 2. Mijn atelier werd de eerste twee weken mijn toevluchtsoord. Ik glazuurde alle sets uit voorbije workshops. Maar in mijn hart had ik even genoeg van Terre-Pure. Genoeg van me meer dan 200 procent te geven elke dag... ik voelde me angstig, moe, vol teleurstelling, ontgoocheling en verdriet. Ja vooral veel verdriet. Wel kon ik genieten van het alleen zijn. De deuren van mijn atelier gingen in week 3 volledig dicht. De strijd was gestreden?
WEEK 3.
Poetsen, opruimen en alles op orde krijgen. Wel leuk zo'n ordelijke loods. Nu mooi verdeeld, Dirk zijn schrijnwerkersplek en ik mijn magazijnhoekje.
Maar het rotte gevoel bleef...
Tot Dirk voorstelde om te gaan wandelen.
Pfff...ik had geen fut...dat verandert niets..
Ja, oké dan toch, maar ik zou wel eens willen wandelen tijdens de zonsopgang!
WEEK 4.
Die ochtend, 9 april was betoverend mooi... zo mooi dat ik drie ochtenden op rij de zonsopgang aandachtig bekeek. Twee via wandeling en eentje thuis.
De zon die drie ochtenden mijn kern met haar zonnestralen herschikte. Alsof de zon op "reset" drukte en alles terug bracht naar mijn basisinstellingen. Mijn vertrouwen was terug voelbaar.
Na mijn ervaring met de kracht van klei, was het dus nu het moment voor de ontdekking van de kracht van de zon. Nee, de zon loste niets van mijn problemen op maar bracht wel helderheid en energie.
WEEK 5. De zonnestralen brachten helderheid in de oorzaak van mijn verdriet. Het besef bij me dringt nu ten volle door in hoe zelfvernietigend ons economisch en politiek systeem is en hoe ik in het net verweven zit en er aan bijdraag, er vast in zit en niet weet hoe ik er los van kan komen. De zon bracht mij tot dit inzicht maar schonk daarbij een vertrouwen dat het niet nodig is om de oplossing te zoeken. Het vertrouwen dat het wel in orde komt. Waar de oplossingen voor mij nog niet zichtbaar zijn maar waar een rust en hoop centraal mogen staan. Waar de zon me ook influisterde dat niets doen meer bijdraagt dan iets doen, net zoals de dieren hier me vaak voortonen. Door niets te doen kan je zelf herstellen. Door nu niets te doen kan de natuur een tikkeltje herstellen, en kan je zelfs levens redden!
WEEK 6 De zon gaf me ook energie om aan een bloementuin te starten. De tulpen die ik vorig najaar had geplant prikken nu voor het eerst door. Nog nooit aanschouwde ik een tulp zo intens, vanuit de grond omhoog de wolkenlucht tegemoet, dag na dag uitbundiger, elke seconde het beste uit haar mogelijkheden halen. Zo flexibel en zo ambitieus leeft ze haar moment. Dit proces zien, inspireert. Daarom zijn bloemen voor mij belangrijk. De zon bracht me bij de bloemen.
WEEK 7 Ik geloof dat er net zoals ik een grote groep mensen is, die in deze voorbije weken een onbenoembaar verdriet voelden. Verdriet, omdat we geroepen worden naar de kern van alles, de kern die in harmonie is met de natuur. En we zijn er allemaal aan vervreemd geraakt, weten niet hoe we de verbinding opnieuw kunnen maken. We zijn een groep waar de natuur zoveel nood aan heeft.
We zijn een groep die nu even machteloos toekijkt...die zichzelf verliest omdat we voelen wat een puinhoop het geworden is...maar die nu in een diepte herstelt...om te brengen wat we nu nog niet kunnen bedenken...
Hopelijk vinden we manieren om in harmonie met de zon, de aarde, de sterren, de maan en de bloemen te leven.
WEEK 8
Hoe langer deze lockdown duurt hoe gelukkiger ik word, hoe minder de zorgen en de zwaarte me overmeesteren en hoe minder minder zwaar het gewicht op me rust dat ik de wereld moet redden en me daarbij zo onbetekenend klein en machteloos voel. Hoe minder kwaad ik ben op de systemen die nu heersen.
Er is maar één ding dat telt: ik leef en ik kies hoe ik leef. Kan ik de wereld redden? Nee! Kan ik helpen? Ja! Misschien zinloos klein tegenover wat moeder aarde nodig heeft. Maar als ik mijn hart en ziel leg in dit plekje hier en nu, is dit voldoende. Een plekje waar het goed vertoeven is voor vogeltjes, bijen, vlinders, lieveheersbeestjes, mollen, vleermuizen,... dan is dit plekje ook goed voor mij en voor iedereen die hier langs komt.
De strijd is gestreden, het verdriet verdampt door de zon die ik nu meer dan ooit centraal plaats, de kwaadheid is mildheid geworden,... mijn angst om geld tekort te komen is verdwenen want... mijn ware rijkdom zit vanbinnen.
Ik wens jullie allen de kracht van de zon toe!
Maar niet alle credits gaan uit naar de zon. Bedankt Guinevere, Dirk, Moeke, Emily, Yoeri, Noor, Papa, Aimée, Lucy, Daniella, Ann, Linda, Christelle, Astrid en Herlinde. Jullie doorprikten dit isolement met hoopgevende of grappige berichtjes of met jullie steun.
Hieronder de blog in video.
Els van Terre-Pure