10 november 2021 Kijkend door het raam over het scherm van mijn computer, zie ik je liggen buiten. Op mijn bloemen te slapen. Wellicht zijn je laatste uren, dagen of weken geteld.
Je bent nu al 5 dagen gestopt met blaffen en na 10 jaar voelt het onwezenlijk stil. Je liet wel erg vaak en graag van je horen. Ik ergerde me met momenten mateloos aan je! Schaamde me voor je omdat je niet in het stille plaatje van Terre-Pure paste. Je stond heel graag aan de ramen van het atelier te blaffen.
En pas de laatste weken vroeg ik me plots af of je me niet uit mijn gedachten trachtte te blaffen. Want als ik dan bij het raam kwam en ik keek naar je met al mijn aandacht op je gericht stopte je.
Zou het dus kunnen? Dat je met je geblaf me 10 jaar lang in het NU hebt trachten te blaffen? En is het toeval dat net nu ik meer connectie krijg met het NU je klaar lijkt om te vertrekken? Nu ik in mezelf een stilte ontdek die ik voorheen enkel met gedachten vulde, NU stop je het blaffen.
Dus als ik je zo zie liggen daar op mijn platgedrukte bloemen, raak ik vervuld met dankbaarheid en liefde voor je. Want behalve het geblaf was je even zacht als je donzige vacht.
Ga maar naar die plek waar we elkaar nooit verliezen.
Lieve knuffel!
30 november 2021 Ondertussen hebben we je laten gaan. Samen met ons drie geknield rond je, strelend over je zachte vacht liet je je glijden. De overgang van leven naar dood verliep zo stil, ik kon dat moment niet grijpen. We waren dicht bij je. Je koos het plekje tussen de uitgebloeide ijzerhard om te sterven.
Je wordt gecremeerd en hier uitgestrooid. En een grote foto komt er in het atelier.
En nu enkele dagen na je vertrek voel ik je nog. Het is alsof je hier nog bent, je ligt gewoon ergens om het hoekje of op een plekje in de tuin waar ik je nu niet kan zien. Wie zal het zeggen? Verdriet voel ik dan ook niet is dat raar? Ik ben je gewoon niet kwijt.
Bedankt Ivita, voor je stralende energieke onafhankelijke sterke pittige en vooral zachte zijn! Ik blijf met je verbonden. En ik weet dat je nu bent waar we elkaar nooit kunnen verliezen. Ik voel je hier en nu, mijn lieve vriendin! Ik voel je in elk moment van stilte en besef ten volle dat je me er al altijd brengen wou.
Ter ere van Ivita.
°20/07/2007- *24/11/2021
November was de maand van afscheid nemen van Ivita en enkele dagen later van onze kip Adèle.
12 januari 2022 Nog steeds kon ik deze blog niet posten. Tot vandaag. Vandaag voel ik dat het het moment is om het de wereld in te sturen. Jouw energie Ivita wil ik er bij. Je was heel zelfstandig, vaak luid maar evenzeer stil en vredig op je eentje. Je was een mooie mix van sterk en zacht. Al deze kwaliteiten lijken me erg waardevol bij deze stap in Terre-Pure. (als volledig zelfstandig statuut) En ik voel aan alles dat je nabij bent.
